Mag ik me even voorstellen?
Ik ben Peter Vermaat
Met ingang van 1 januari 2019 zal ik Martine van Ditzhuyzen opvolgen als hoofdredacteur van De wereld van het poppenspel. Martine zal de redactie niet verlaten, zodat ik gelukkig gebruik kan blijven maken van haar expertise. Misschien is het goed om mijzelf even voor te stellen.
Peter Vermaat (drs.) (1948) is dichter-verteller, poppenspeler-theatermaker en woont sinds 1976 in Slappeterp (Friesland). Ik ben thuis in de wereld van de poëzie, mythen en sprookjes. Na de Pedagogische Akademie in Bergen heb ik in Amsterdam filosofie en theologie gestudeerd. In mijn studententijd speelde ik mime en in 1975/76 was ik toneelrecensent bij het Noord Hollands Dagblad. Verder ben ik parttime werkzaam geweest in het hoger beroeps- en wetenschappelijk onderwijs, en bij een bisdom. In Utrecht geef ik nu nog colleges mythologie en hermeneutiek. Vanaf 1977 ben ik daarnaast professioneel bezig met mijn theater. Wanneer iemand mij zou vragen om in één zin samen te vatten wat ik doe, antwoord ik: ‘ik breng – al dan niet met poppen – verhalen en gedichten tot leven, of ik leg ze uit’.
De wereld van het poppenspel fascineert mij al een halve eeuw. Mijn eerste nieuwsgierigheid werd gewekt door groepen als Bread and Puppet en Popstudio Hinderik. Geïnspireerd door filosofen als Sartre, die hun gedachtegoed toneelmatig uitdroegen, maar ook door theatermakers als Dario Fo en Bertolt Brecht ontstond bij mij het idee om in mijn eentje op een theatrale wijze vorm te geven aan wat mij fascineert. Het theater met poppen en maskers leek mij daarvoor het meest aangewezen middel.
In mijn voorstellingen vertel ik, meestal voor volwassenen, poëtische verhalen met een biografisch of sprookjesachtig karakter, maar ik heb ook voor kinderen gespeeld. Op dit moment ben ik bezig met een productie rond Slauerhoff. Daarnaast schrijf ik mijn leven lang al poëzie en is in oktober mijn nieuwste bundel uitgekomen.
De breedte van het poppenspel, inclusief figuren-, objecten- en schimmentheater boeit me. De pop, het object dat tot leven komt en een magische werking heeft op het publiek is een fenomeen dat binnen het theater een grotere aandacht verdient dan het nu veelal krijgt. In mijn eigen voorstellingen, die grotendeels besloten zijn en gebracht worden voor mensen die eigenlijk, zoals ze zelf zeggen ‘niets met poppentheater hebben’, merk ik dat mensen geraakt worden. Laatst zei iemand tegen me: ‘Ik had helemaal niet meer in de gaten dat het poppen waren.’ Objecten kunnen een wereld oproepen die mensen meeslepen. Door het publiceren van artikelen, in samenspraak met de redactie, zou ik daar graag een bredere bekendheid aan willen geven. Tevens vind ik het belangrijk dat in het blad poppenspelers, bijvoorbeeld door middel van interviews, kunnen communiceren over wat hen in deze passie drijft. Na ongeveer 40 jaar passief lid te zijn geweest van de NVP-UNIMA, leek het mij goed om me ook eens daadwerkelijk voor de vereniging in te zetten. Bovendien vind ik dat het blad een enorme uitstraling heeft met goede auteurs, met wie ik graag wil samenwerken.
