Recent is Margriet Pullens-Ziegler overleden. Ton Delemarre en Ada d’Hamecourt schreven het volgende, mooie In memoriam over haar:
Er zijn mensen die nooit ouder worden dan 18. Maar bij Margriet twijfel ik. Misschien 17 of 16. Ik weet niemand die zo spontaan, vrolijk, enthousiast, aansprekelijk en vrij was als deze altijd jonge vrouw die leefde met en voor haar poppen.
Op de envelop van het rouwbericht stond een bloeiend margrietje afgebeeld en dat is terecht want zij deed in haar verschijningsvorm die bloem eer aan, Ze werd in 1936 geboren in Scheveningen als de dochter van de Hoffotograaf Ziegler. Ze schrijft: “Op de zolder van het grote huis maakte ik kamers van lappen. Daar woonde ik en fantaseerde mijn droomwereld. Achter de dozen met glazen negatieven van de zaak van mijn vader lagen wapens die de mensen van het verzet daar veilig hadden verborgen”. Na de oorlog nam ze deel aan het rijke Haagse culturele leven en nam zangles bij een Haagse dame “zij tilde mij uit het alledaagse. Maar….ik ben pas gaan vliegen toen ik 3 rivieren overstak en in Brabant ben gaan wonen”.
In Oss ontmoette ze Agnes Huijgen en met de combinatie van beide namen ontstond het vermaarde theater Marag. Agnes is van de poppen en de muziek, Margriet is de verteller die de poppen waar nodig streng toespreekt en zorgt voor de decors. Met haar zo persoonlijke warme stem wist ze de kinderen te boeien. Met hun voorstellingen trekken ze langs alle scholen in de regio en ver daarbuiten tot aan Groningen toe. Ze maakten samen reeksen van legendarische voorstellingen, vaak met een moraal, maar ook ondeugend. Ze hadden hun vaste stek in Theater De Lievekamp waar ze ook anderen gastvrijheid boden. Ook aan de NVP-vergadering. Na 40 jaar gaven ze hun activiteiten over aan Theater de Lievekamp waardoor het theatertje als Maragzaal bleef bestaan. Hoewel Margriet werd getroffen door dementie bleef haar sprankelende persoonlijkheid behouden. Haar dochter Evelien, die ook in het vak zit, schreef onder de titel ‘De vierde dementie’ een boek over de verhalen en ervaringen met Margriet. Op haar blog van 17 april schrijft ze over het bezoek aan haar moeder. “Voorlopig gebruik ik dit lichaam nog.“ zegt ze opeens. Dan weet ik dat ook zij beseft dat dat over een tijdje anders zal zijn. “Ik heb iets nieuws ontdekt en ik zet dat vast“ vertelt ze me en haar ogen dwalen ver weg. Ze sluit ze en valt in een korte, diepe slaap. Ze wordt wakker van een geluid. “Waar is de engel?” vraagt ze. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik ben bij haar. Dat is genoeg.
Margriet overleed 7 mei 2021
